“เราติดอยู่บนเนินที่เรือสีฟ้าถูกพัดมาเกยตื้น คนแน่นมาก เดินเบียดกัน เพราะน้ำ ล้อมหมดแล้ว ดูจากสีหน้าแววตาเขา มันเต็มไปด้วยความกลัวถึงที่สุด

สึนามิ ปี 2547 นับเป็นภัยพิบัติครั้งรุนแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ และเป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเลือน สำหรับผู้ประสบภัย

’เคย’ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อเสียง ‘กะปิทุ่งออง’ หายไปพร้อมกับป่า แม้วันนี้ลานตากกะปิและเรือช้อนเคย บอกให้รู้ว่าป่าชายเลนกลับคืนสู่ความสมบูรณ์

ทำไมสหประชาชาติให้ความสำคัญต่อความรู้นอกตำราวิทยาศาสตร์แบบตะวันตก เพื่อจัดการ กับปัญหาโลกร้อนหรืออยู่กับยุคภัยพิบัติ

ชาวเล มอแกนก็ไม่รู้จักสึนามิ พวกเขารู้จักคลื่นน้ำที่มีพลังรุนแรงที่พึงหลีกหนีให้พ้น เรียกชื่อว่า ละบูน หรือ คลื่น 7 ชั้น